METALE CIĘŻKIE

Szybki rozwój cywilizacji i przemysłu jest szczególnym zagrożeniem dla człowieka, ze względu na szerokie rozprzestrzenianie się metali ciężkich. Zawarte w atmosferze pyły wraz z metalami ciężkimi opadając na ziemię, pobierane są przez korzenie roślin lub zwierzęta  i w ten sposób włączane są do łańcucha pokarmowego. Pierwiastki te nie ulegają biodegradacji.

Wiele spośród metali to mikroelementy i pierwiastki śladowe niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, np. miedź, cynk i  dopiero po przekroczeniu pewnego poziomu mogą wywoływać efekt toksyczny i zaburzać przyswajalność innych pierwiastków. Z kolei do najbardziej niebezpiecznych metali ciężkich, które nie są niezbędne dla organizmu, potocznie nazywanych „pierwiastkami śmierci”, zaliczamy:  kadm, arsen i ołów, ale również wysoce toksyczne są rtęć, cyna, glin, czy tal.

Metale ciężkie mogą być u ludzi przyczyną zatruć ostrych i przewlekłych. Problem z metalami ciężkimi wynika nie tylko z ich toksyczności, lecz także zdolności do kumulowania się w organizmie człowieka. Natomiast skutki zdrowotne regularnej ekspozycji na nawet śladowe ilości tych pierwiastków mogą ujawnić się po dopiero wielu latach.

Kto jest narażony na nadmierny kontakt z metalami ciężkimi:

Szczególnie narażeni są pracownicy przemysłu chemicznego, nawozów sztucznych, celulozowo-papierniczego, elektrotechnicznego, a także pracownicy rafinerii ropy naftowej, elektrowni węglowych i przemysłu koksowniczego, hutnictwa i metalurgia żelaza, przemysłu szklarskiego, ceramicznego, cementowego i azbestowego. W grupie ryzyka znajdują się również osoby zajmujące się produkcją farb, rozpuszczalników i lakierów, lamp i urządzeń pomiarowych. Metale ciężkie występują w pożywieniu, plombach dentystycznych (amalgamatowych), w starej farbie, w dymie papierosowym czy w tuszach do tatuaży.