Posiew kału w kierunku Clostridioides difficile (91.831)

Charakterystyka badania

Clostridium difficile to beztlenowa bakteria, która u niektórych ludzi tzn. nosicieli jest obecna w jelicie grubym. Szacuje się, że bezobjawowymi nosicielami jest ok 66% dzieci oraz 3% ludzi dorosłych. U osób zdrowych wzrost C. difficile hamowany jest przez naturalną florę jelitową, dzięki czemu nie występują dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Na skutek stosowania leków może dojść do zaburzenia równowagi flory bakteryjnej i namnażania patogenu wytwarzającego toksyny uszkadzające komórki ściany jelita. C. Difficile jest jednym z głównych czynników powodujących zakażenia jelitowe w szpitalach i u chorych leczonych antybiotykami, zwłaszcza tymi o szerokim spektrum działania. W ostatnim czasie coraz częściej mówi się, że zakażenie te dotyczą nie tylko pacjentów hospitalizowanych, ale również osoby uznawane dotychczas za będące w grupie niskiego ryzyka. Zakażenia wywołane przez C. difficile mogą mieć różny przebieg, od łagodnej biegunki, do ciężkiej postaci zapalenia jelit, okrężnicy olbrzymiej rzekomej czy perforacji (przedziurawienia) jelita. Badanie polega na hodowli C. difficile, a następnie ocenie wytwarzania toksyn przez namnożony patogen. Jest to metoda o najwyższej czułości, uznawana za tzw. złoty standard, jednak ze względu na hodowlę wiąże się długim czasem oczekiwania na wynik (2-3 dni), co w przypadku potrzeby szybkiego wdrożenia leczenia i izolacji pacjenta może stanowić ograniczenie w użyteczności metody. Ponadto badanie nie pozwala odróżnić nosicielstwa od zakażenia wywołanego przez C. Diffcile. Wykonanie posiewu zalecane jest w przypadku uzyskania dodatniego wyniku testu GDH z jednoczesnym ujemnym testem kału w kierunku toksyny A+B co pozwala ustalić czy szczep jest toksynotwórczy.